Katarzyna Koziorowska

„Gdy zstąpiłem na Ziemię, nikt nie widział mojego prawdziwego oblicza. Byłem wędrowcem, ciałem utkanym z cienia, duszą przepojoną ogniem wieczności. Niosłem w sobie moc, która mogła ocalić świat przed nieuniknionym upadkiem. Miałem zniszczyć nienawiść, zgasić płomień wojny, rozedrzeć pęta chciwości, w które ludzkość zaplątała się z własnej woli. A jednak wszystko, co znalazłem, to pustka i samotność....

„Nie towarzyszył mu żaden fanfar ani błysk boskiego światła. Był jak cień wędrujący między wymiarami, zjawa powstała z chaosu kosmosu, świadek niezliczonych cykli życia i śmierci. Teraz jednak stał na granicy świata ludzi, wpatrując się w ich miasto, które pulsowało światłami i wrzało życiem”. Opowiadania powstały z pomocą AI.

„Patryk, zielonooki wędrowiec w gąszczu ludzkich emocji, zastanawiał się nad swoim miejscem w świecie. Był wokalistą, ikoną rockowej sceny, głosem pokolenia, ale w głębi duszy czuł się jak samotny wędrowiec, szukający domu, którego nigdy nie znalazł. Oklaski tłumów nie potrafiły zagłuszyć cichej, melancholijnej melodii, która grała w jego wnętrzu”.

W tym tomiku Czytelnik znajdzie nie tylko poezję, ale i prozę wierszowaną. Autorka nie ogranicza się do pisania wierszy wolnych, dla urozmaicenia swojej twórczości próbuje sił w prozie (z dużymi naleciałościami poezji). Tomik autorka dedykuje miłości niemożliwej, a przez to romantycznej i najpełniejszej. Takie uczucie jest piękne, czyste, ale nieszczęśliwe — przeważnie pełne bólu, niespełnienia i odrzucenia....

Poezja współczesna, której tematyka oscyluje wokół nieszczęśliwej miłości, samotności pośród tłumu, egzystencjalizmu i śmierci.